De laatste tijd is er iets waarover ik onbewust heel vaak denk. En dat is de wereld, onze wereld, waarin wij mensen leven. Ik vraag mij af: hoe is het zo ver gekomen dat wij tegenwoordig zo oppervlakkig denken? Dat wij mensen oordelen op daden, huidskleur, status, kleding, scholing. Dat recht hebben wij niet. En waar is de vrede heen gegaan, waar is de liefde heen gegaan? It seems like nobody seems to care but I do. Ik wou dat er weer vrede was, dat ieder individu op deze wereldbol gelijk werd behandeld. Dat de samenleving met elkaar kan opschieten, ongeacht de leeftijd, geslacht, seksuele voorkeur, afkomst, geloof etc.

Wereldvrede, mensen geloven er tegenwoordig niet meer in. Terwijl wij allemaal in ons achterhoofd weten dat het mogelijk is. Mensen vragen zich af hoe kunnen we voor wereldvrede zorgen? Hoe kunnen we oorlog, armoede, onrechtvaardigheid stoppen? Kan dat überhaupt wel? Het kan, ik geloof erin. Niks is onmogelijk dus wereldvrede ook niet. Het is niet makkelijk, het zal ook niet 1 2 3 gaan, maar samen komen wij er wel. Als wij allemaal eens onze trots, eer en macht opzij zetten, is dat al een stap naar de goeie richting. Het moet niet om materialisme, maar om humanisme draaien. Onze premiers, onze presidenten, onze koningen en koninginnen zouden juist voorbeelden voor ons moeten zijn, maar wanneer bij hen al alles draait om materialisme, naar wie moeten wij dan opkijken? Geld speelt een hele grote rol tegenwoordig, wij vergeten onze medemensen. Kijk eens om je heen, hoelang is er al oorlog tussen Israël en Palestina, in Afghanistan, tussen de Turken en de Koerden? Hoelang is er al armoede in Afrika en Azië? En wat wordt eraan gedaan? Theorie is anders dan praktijk, maar laten wij werkelijkheid van onze woorden maken.

Zoals men zegt: ‘Onze kinderen zijn de toekomst'. Maar tegen wie moeten wij opkijken? Van wie moeten wij het leren? Van jongsaf aan wordt ons al aangeleerd dat wij onze medemens lief moeten hebben, dat wij geen ruzie moeten maken, dat wij onze rommel moeten opruimen, dat wij lief voor de dieren moeten zijn, het milieu niet moeten vervuilen. Dat wordt ons aangeleerd door mensen die het zelf niet eens doen. Ik zeg niet dat iedereen moet doen wat anderen zeggen, maar kinderen hebben een voorbeeld nodig. Wij moeten eerst naar onszelf kijken en onze verantwoordelijkheid nemen. Als iedereen dat doet dan gaat er op een dag wereldvrede komen. Alles gebeurt voor onze ogen, maar alsnog doen wij alsof wij blind zijn. Laten wij eens een keer onze ogen openen en het negatieve onder ogen zien. Laten wij eens een keer kijken naar hoe het gaat met onze wereld. Laten wij dat allemaal eens een keer doen voordat het te laat is. Voor jou, voor haar, voor mij, voor hem, voor ons, voor de wereld waarin wij allemaal leven.

Leer delen en elkaar lief te hebben.Er is al zoveel wat wij in ons bezit hebben en nog willen wij meer en meer. Mensen die niks hebben zijn zelfs in staat om te delen en wij zijn zo hebzuchtig. Terwijl wij voorzien zijn van alle primaire behoeftes zoals onderdak, voedsel, scholing, kleding! Daarnaast moeten wij onze medemens lief hebben en iedereen gelijk behandelen. Laat iedereen in zijn waarde en respecteer elkaar. Want onze vooroordelen en onze beoordelingen zijn meestal gebaseerd op onwetendheid. Leer iemand kennen en vorm dan een beeld voor jezelf, maar oordeel niet. Als wij nu geen actie ondernemen, wat voor toekomst bieden wij onze kinderen dan? Worldpeace it is possible but you gotta make it yourself. We are all in this together, let’s heal the world while we can.